Wine Trail North

Napier bleek een heel aardig stadje, wat vooral te danken was aan het lugubere feit dat hier in 1931 een enorme aardbeving was, die de hele binnenstad heeft weggevaagd. Als een geluk bij een ongeluk, was dat ten tijde van de Art Deco bouwstijl, en niet de nieuwe zakelijkheid. Napier is geheel in Art Deco stijl herbouwd, en neemt dat thema nog steeds zeer serieus. Je kunt er autotochtjes maken in bolides uit die tijd, Art Deco kleding en sieraden kopen, en een stadswandeling maken langs de meest imposante gebouwen. Dat laatste deden we, maar een beetje halfslachtig, want we hadden belangrijker dingen te doen: wijn proeven. Het toeval wilde dat mijn moeder op hetzelfde moment net een wijn-proef-avond in Nederland meemaakte, met als thema Nieuw Zeeland. De beste wijn van Nieuw Zeeland komt helemaal niet uit Marlbourough, dicteerde ze via WhatsApp, maar uit het noord eiland. Die conclusie moesten wij ook trekken, getuige onze achterbak die steeds voller werd. Het is toch bijna kerst, hielden we onszelf voor, dan kunnen we maar beter een paar flessen paraat hebben, en smokkelden er nog een paar flessen bij. Ik hield dapper bij wat er allemaal in de achterbak zat, zodat we elke keer in de supermarkt stonden met een wijn-lijst in plaats van een boodschappenlijst, en altijd een antwoord hadden op de vraag “Qu’est-ce qu’on boit (avec ca)?”.

Als tegenwicht voor deze drank gevulde avonden, probeerden we de dagen te vullen met wat meer activiteit. We renden 12 kilometer over het strand, om een kolonie Jan-Van-Genten te zien. We stopten bij een vogelpark, zeer tegen de principes van Arjan in, maar dit zou mogelijk de enige kans worden om een Kiwi te zien, anders dan onze knuffel kiwi op het dashboard. We maakten een lange wandeling langs Mount Holdsworth, voor geen andere reden, dan dat we er langs kwamen, en dat je in Nieuw Zeeland overal mooie wandelingen hebt, dus hee, waarom niet.

Wijnend en Wandelend kwamen we aan in Wellington, waar de meest notabele gebeurtenis was, dat we de slechtste kapsels ooit kregen. Ons haar zat zo memorabel slecht, dat ik nog maanden later af en toe naar Arjan keek en in de lach schoot (en in de spiegel keek en in tranen). Om ons verdriet te verdrinken doken we de eerste de beste kroeg in die we konden vinden, waar we prompt nieuwe vrienden maakten met lotgenoten. Arjan’s kapper-buurman, die in de stoel naast hem had gezeten, was hier ook met z’n vrienden, dus het werd een gezellige avond, en toen een gezellige lunch de volgende dag, en nog een leuk diner. We vonden het allemaal reuze gezellig, in Wellington. Oh, en er was er ook nog een mooi museum.

Het laatste stukje Wine-trail hadden we bewaard tot het best: Kerst in Martinborough. En niet zo maar kerst, maar met Patricia en Jaqcueline, uit Amsterdam, die ook toevallig in Nieuw Zeeland waren. We hadden die kofferbak tenslotte niet voor niets volgeladen… Het was in één woord geweldig, en in wat meer woorden, hartverwarmend, ontroerend, supergezellig, en precies waarom ik van kerst houd; het feest van Licht en Liefde. Als een geoliede machine kookten we samen in het minuscule keukentje van onze AirBnB een kerstdiner, en aten op het terras.

Bij gebrek aan schoonfamilie in de buurt, gingen we er op tweede kerstdag op uit om zeehonden te zien op het zuidelijkste puntje van het eiland, en waaiden we bijna van een vuurtoren. Wij trokken onze conclusie: al die mensen die het zuideiland zo ophemelden, hadden zeker zitten slapen toen ze door het noorden trokken. Nobel zouden we het opnemen voor het noord eiland, en al z’n glorie vieren in verhalen, foto’s en blogs. Bij deze.

#Wijn #Localespecialiteit #Natuur #Cityvibes #Tent #Strand