The world is my oyster: Auckland en Waiheke

Vanuit de lucht ziet Nieuw Zeeland er nog het meest uit, alsof iemand een dikke klodder erwtensoep heeft gemorst op een blauwe placemat. Hongerig naar avontuur werden we er van, zeker toen we op de luchthaven van Auckland werden verwelkomd door een enorm beeld van een dwerg uit Lord of the Rings. Het zouden 3 fantastische maanden worden, namen we ons voor. De route was nog grotendeels open: We wisten alleen dat we in het noorden zouden beginnen, en in het zuiden zouden eindigen.

Om een beetje te acclimatiseren, verbleven we bijna een week in Auckland, de metropool van het noorder eiland. Nieuw Zeeland heeft een kleine 5 miljoen inwoners, die zichzelf Kiwi’s noemen. 3,5 miljoen van hen wonen op het Noorder eiland, waarvan bijna de helft (1,6 miljoen) in Auckland. Veel te druk, vinden de meeste Kiwi’s, maar wij vonden de stad verrassend rustig, een verademing na Kuala Lumpur. In de drie maanden die zouden volgen, zouden we ons blijven verbazen, over die lage bevolkingsdichtheid, en de effecten daarvan op de samenleving. Zeker na Indonesië en Maleisië, kon het contrast niet groter zijn. We maakten een stadswandeling, langs rustige pleinen en veel laagbouw. Er waren koffie barretjes en hipster-winkels, hoofdkantoren van internationale bedrijven, en een promenade langs de kust met spannende restaurants. Eigenlijk leek het heel erg op een echte stad, maar dan nagenoeg zonder mensen, alsof we in een parallel universum waren beland.

In onze hipsterbuurt, waar de de eerste nachten sliepen, wilden we nog even wat eten, maar we troffen de hippe foodcourt om 9 uur verlaten aan. We konden nog net een hamburger krijgen, als we die wel buiten opaten. Ook een tweede biertje zat er niet in. Sluitingstijd. Woont er dan helemaal niemand in deze stad, verzuchtten we, om daar een paar dagen later het antwoord op te krijgen. Het Grey Lynn Festival bleek de happening van het jaar te zijn, in de achtertuin van onze tweede AirBnB, compleet met hipsterkraampjes, streetfood en een podium voor een band waar niemand naar luisterde, net als in Nederland. Iedereen zat op de grond te picknicken en te ouwehoeren. We waren gerustgesteld. Auckland heeft inwoners.

Auckland heeft een geweldige geografische ligging, precies op het smalste stuk van het Noorder-eiland, en daardoor maar een half uurtje van beide kusten verwijderd. Aan de westkant liggen uitgestrekte stranden, waar je kunt surfen. De oost kant heeft een baai met allemaal prachtige eilandjes (die we al vanuit de lucht zagen), waarvan het meest populaire eiland “Waiheke” heet. Half zo groot als Schiermonnikoog, vol wijngaarden, en maar een half uurtje met de boot. Ideaal voor een dagtrip; eerst met de bus, en toen als lifters achterin de klassieke convertible van een aardige mevrouw, die toch moest wachten op wat papierwerk van haar nieuwe bolide. “Ik woon hier pas net, maar ik kom hier al jaren” vertelde Stacey. “Ik vond het zo leuk hier, dat ik eindelijk de knoop heb doorgehakt en ben verhuisd.” Het leek ons ook heel leuk, en een bijzonder vriendelijke plek. Iedereen zwaaide naar ons, in de convertible. “Wat een hechte community”, merkten we op, “zo leuk dat iedereen naar je zwaait! Of ben je misschien een celebrity hier in Nieuw Zeeland, en dat wij je niet herkennen, omdat we hier niet vandaan komen, hahaha,”. Wij vonden het wel een grappige grap. Stacey schakelde onhandig naar een hogere versnelling. “Nou ja”, zei ze, “ik ben de afgelopen maanden wel heel vaak op teevee geweest, inderdaad. (als reality ster bij de NZ versie van Het Blok, bleek later)” Nu werd het nog grappiger, vonden we. “Dit geloof je niet, maar de vorige keer dat we gingen liften in Guatemala, overkwam ons hetzelfde, met een beroemde TV-Chef, die z’n restaurant voor ons opende en voor ons ging koken.” Daar kon Stacey natuurlijk niet bij achterblijven, dus ze ging die middag met ons mee wijnproeven, als een soort celebrity wijntour met chauffeur in een convertible.

We sloten de dag af bij de Oyster Inn, met de beste oesters ever. Ze smaakten naar overvloed, rijkdom en puur geluk. Als ze zeggen “The World is My Oyster”, dan bedoelen ze daar deze oesters mee. Het zou een voorbode zijn van de komende 3 maanden, met de mooiste wijn, de meest adembenemende uitzichten, de vriendelijkste mensen, verpakt in een eindeloze zomer.

#Wijn #Boot #Cityvibes #Festival