Hobbit Hunting
- Andrea
- 6 dec 2017
- 2 minuten om te lezen
De Coromandel is een landtong die net onder Auckland ligt, en daardoor een populaire bestemming voor dagjesmensen. Je kunt er vissen en bootje varen, maar wij waren vooral geïnteresseerd in de culinaire rijkdommen die de regio te bieden had. Arjan was opgetogen over de zeevruchten die overal in overvloed beschikbaar waren, en toverde elke avond een nieuw feestmaal op tafel, met een fijne fles wijn uit de buurt. Alles was even lekker, behalve de groenlipmossels, die er wel mooi uitzagen met hun groene randjes, maar zo taai als schoenzolen waren. Het duurde nog tot het Zuidereiland voor we er achter kwamen dat je ze iets anders moet bereiden dan de Zeeuwse, om ze een beetje verteerbaar te maken. Maar dat wisten we nog niet, dus kauwden we er op los, dankbaar voor de groeiende voorraad wijn in de achterbak, om die krengen mee weg te spoelen.
Het fijne van reizen in Nieuw Zeeland, is dat alles dicht bij elkaar ligt. Je hoeft maar een uurtje te rijden, om in een heel nieuw gebied te zijn, met een ander landschap en andere attracties. Vanaf de Coromandel waren we dan ook in een vloek en een zucht in Hobbiton, de filmset waar ooit de Lord of the Rings is opgenomen. Het is een lieflijke omgeving met heuveltjes en boompjes, een beetje glooiend, perfect voor het bouwen van een Hobbithol.
Gewillig lieten we ons in een tourbus laden, om op Hobbitjacht te gaan. De filmset is helemaal intact, en zo levensecht gebouwd dat je denkt dat er zo een Hobbit uit zo’n hol kan komen kruipen, om op avontuur te gaan. Er hangen Hobbit-kleren aan de waslijn, en in de Green Dragon schenken ze Hobbit-bier (gelukkig wel in grotemensen glazen). Nu laat ik me graag en snel meeslepen, maar de magie van de film is zo goed behouden dat zelfs Arjan het wel kon waarderen. Met de slingers die klaar hingen voor Bilbo Baggins' verjaardagsfeest, kreeg zelfs Arjan zin in een feestje. Of in elk geval in Hobbit-bier.
Nog zo’n publiekstrekker op het Noorder eiland zijn de Waitomo Gloeiworm Grotten, waar je met een bootje door de grotten gevaren wordt, om gloeiwormen te zien. Ze komen alleen in Nieuw Zeeland voor (en een paar in Australie, vooruit), en zijn heel bijzonder, vertelde de gids. Eigenlijk is het geen worm maar een soort larve. De eerste die uit z’n ei komt, eet al z’n broertjes en zusjes op, om genoeg energie te krijgen om te groeien. Vervolgens hangen ze een paar weken aan het plafond en geven licht om vliegen te lokken, zodat ze die kunnen vangen met hun plakkerige spinnendraden. Ze eten en eten, eigenlijk tot ze barsten want ze hebben geen, hoe zeg je dat netjes, “uitgang”. Als ze bijna op barsten staan, gaan ze over tot een enorme orgie, die ze 3 dagen volhouden, en dan gaan ze dood - maar niet voordat de vrouwtjes een hele reeks nieuwe eitjes gelegd hebben. We besloten de gloeiworm toe te voegen aan het lijstje “Dieren waarin we liever niet reïncarneren”. Het was in elk geval prachtig om door de grot te lopen en die duizenden lichtpuntjes aan het plafond te zien, die als sterren boven ons hingen.
