Laatste week in Nieuw Zeeland: wining and dining

Na de pittige 4 daagse bergwandeling en nog een week te gaan in Nieuw Zeeland zochten we naar een fijn ontspanningsoord. Dat dit Central Otago zou worden mag geen verrassing heten. Het Pinot Noir Walhalla van Nieuw Zeeland ontving ons met open armen: de druiven hingen te rijpen in de intense zomer zonneschijn en de wijngaarden lagen er strak en verzorgd bij. Hoe was het met de Pinot Noir? Nou zoals de wijnmaker van het beroemde plaatselijke Aurum winery zei: ”het groeit hier als onkruid”. Centrum van de teelt is het plaatsje Bannockburn: een oude goudmijnstad gelegen ten zuiden van de Kawarau River.

Met het unieke klimaat van hete zomers met overdag veel zonneschijn en in de nacht voldoende snelle afkoeling om de zuren in de druiven te behouden. Het gebied wordt in het westen afgeschermd door de Fjordland bergketen die van Noord naar Zuid loopt. Vrijwel alle neerslag valt daar aan de westkant en de zeldzame buien die Central Otago aan de oostkant bereiken zijn van geen betekenis. Het smeltwater van de bergen zorgt voor de aanvoer van water en de wijnstokken moeten zich door de arme harde granieten bodem werken om voldoende vocht te bemachtigen. Het levert een zeer geconcentreerde oogst op: lage opbrengsten per hectare maar met een zeer hoge kwaliteit druiven.

Aan smaak en complexiteit geen gebrek: de wijnen die we geproeft hebben waren allemaal 9’s en misschien stiekem wel een 10. De wijnen van de wijnboerderijen met klinkende namen als Mt Difficulty, Domain Road, Akarua, Mount Edward en Aurum maakten ons hebberig: ik had van elke boerderij wel een fles of 3 willen meenemen. Helaas dat ging niet, want we hadden zelfs nog een aantal flessen van Marlborough in onze achterbak die we mee wilden nemen naar Amsterdam.

Natuurlijk moesten we ook nog een bezoek afleggen aan de meest iconisch gelegen wijnboerderij van de wereld. Binnen een bijzonder microklimaat aan het meer van Wanaka en op een bodem van leisteen ligt namelijk Rippon. Van de wijnen waren we niet zo onder de indruk en de volgepakte tasting room nog minder, maar van het uitzicht des te meer.

De wijngaarden staan tegen de heuvel direct aan het meer en worden nog eens extra beschermd door het kleine Ruby Island. Het is een magistrale omgeving en zelf benoemd “Free Range Cook” Annabel Langbein woont om de hoek!

Ten oosten van Lake Wanaka ligt Lake Hawea waar het water nog blauwer is en misschien wel mooier dan Lake Wanaka. Er is echter geen wijngaard te bekennen, dus wij reden verder naar Haast en via de westkust reden we langs de Frans Josef Glacier. Hier liet het weer ons in de steek, want de bewolking was dik en daarmee was de gletsjer geheel aan het oog onttrokken. Zo gingen voor de tweede keer door Arthur’s Pass om uiteindelijk aan te komen bij ons eindpunt: Christchurch. We maakten een lange stadswandeling waarbij de gevolgen van de rampzalige aardbevingen van 2010 en 2011 nog duidelijk zichtbaar zijn. Overal staan nog lege plekken in de stad en het is één grote bouwput. Vele gebouwen zijn nog niet hersteld en de aardbevingen zijn ook aangegrepen om de stad grondig op de schop te nemen. Vele nieuwe stadsontwikkeling met name in het hart van de stad worden u ten uitvoer gebracht.

Er is dan ook een enorm tekort aan bouwspecialisten en ander technisch personeel. De immigratie regels zijn zeer streng, maar voor deze groep staat de deur wagenwijd open. Een (tijdelijk) visum is eenvoudig geregeld en ook de secundaire voorwaarden zijn ruim en worden welwillend toegewezen. Wij namen na drie maanden reizen afscheid van Nieuw Zeeland. We hebben het land leren kennen als een land met op elk uur reizen een ander prachtig landschap, een goed ontwikkelde infrastructuur, aardige open mensen, een problematisch behoud van inheemse diersoorten door ontbossing en geïmporteerde roofdieren.

Ook een land met niet heel veel culturele evenementen. Dat wordt dan wel weer meer dan goed gemaakt door de aller mooiste natuur en het zeer smaakvolle eten en drinken. We’ll be back!

#Wijn #Tent #Nixen #Localespecialiteit