Kepler Track: de laatste Great Walk...voorlopig
- Arjan
- 12 feb 2018
- 5 minuten om te lezen
Tussen Lake Te Anau (Māori Ana Au = Grot van Regen) en Lake Manapouri (Māori Roto Ua = constante regen) ligt een landschap van bergruggen, mossige bossen, meren en meertjes met heuse strandjes, diepe valleien, zeldzame moerassen en rivieren. Dit is het mystieke terrein van de Kepler Track: een wandeling van 60 kilometer, die de meeste wandelaars in een viertal dagen afleggen. Er is ook een jaarlijkse Kepler race, waar de recordhouder niet meer dan 5 uur nodig heeft…). Het tracé is pas in 1988 aangelegd om de druk op de populaire Milford en Routeburn tracks te verlichten.
De route is perfect aangelegd met bruggen, trappen en houten looppaden op de stukken die dat vereisen. Je hoeft niet te klimmen en ook is het niet nodig om door rivieren te waden. De track en de hutten om te overnachten zijn in geweldige conditie en een ander sterk punt is dat het een rondje is zodat je weer bij je auto of bushalte uitkomt aan het eind van de rit. Geen gedoe met sleutelbakjes en autotransport. Wij stonden in de ochtend van 8 februari te trappelen om de starten. We hadden de dag ervoor vanaf de tourboot de “Faith” Mount Luxmore heel mooi zien liggen en de hut aan de voet van deze berg was die dag ons doel. Op de parkeerplaats met de welluidende naam Kepler car park (Kepleh CaaaahPaaaahk op z’n Nieuw-Zeelands uitgesproken) haalden we de rugzak met proviand en slaapzak uit de auto. De tent bleef erin want dit keer hadden we slaapplekken in de hutten voor onderweg geboekt. We maakten nog even een selfie voor het bord dat het begin van de track markeerde en liepen het regenwoud in.
We liepen langs Lake Te Anau het woud in met de zo kenmerkende grote varens aan weerszijde van het pad. Na een kleine anderhalf uur lopen bogen we af het woud uit en liepen nu omhoog richting de Luxmore Hut. De uitzichten werden steeds mooier, want de bomen hadden nu plaatsgemaakt voor grasland met hier en daar een groepje witte Mt. Kook boterbloemen. Na 14 kilometer bereikten we relatief vroeg in de middag de hut.
Vanaf de hut zag Lake Te Anau er prachtig uit, maar het werd nog beter toen we de volgende ochtend helemaal naar de top van Mount Luxmore liepen (1400 meter het hoogste punt van de route). Hier had je een 360 graden panorama over de omgeving.
We daalden Mount Luxmore weer af en vervolgden de route weer licht omhoog over een bergkam (de Luxmore Saddle). Onderweg werden we ingehaald door een rennende Zwitser in korte broek met een enorme camera. Hij stopte voor een praatje en een foto en vertelde dat hij de tocht in één dag zou gaan doen. Zo kan het dus ook…We hadden wat wraps als lunch meegenomen: lekker licht en voedzaam en je kunt er iets smakelijks tussen rollen. Veel beter dan het dure hiking voedsel zoals sportsbars en gedroogde groentenzakjes waar je water aan moet toevoegen. We aten de wraps op zittende op een rotspunt met een geweldig weids uitzicht over de groende berghellingen en het zwarte water van South Fiord, een zijtak van Lake Te Anau. Daar zou je elke dag wel willen lunchen.
Na een machtige vallei (Hanging Valley) gepasseerd te hebben ging het pad heel lang steil en zigzaggend verder naar beneden, waar je in een soort Goblin bos uitkwam. Heel veel mos op bodem en takken en ook weer veel varens langs het pad. In dit sfeervolle bos vlakbij een klein riviertje ligt de Iris Burn hut.
Het was die dag best fris in de late namiddag, maar toch waagden zich nog een aantal mede-wandelaars aan een lekkere wasbeurt in de rivier. Ik deed ook nog een poging in het halfdonker tegen de avond aan in de hoop dat ik niet werd opgegeten door de beruchte sandflies. Deze beestjes zijn vooral overdag actief en inderdaad waren ze in de schemering afwezig. Evenals in de Mount Luxmore hut vielen we vroeg in slaap met zo nu en dan de schrille roep van de Zuidelijke bruine kiwi in de verte. De volgende ochtend piste het van de regen en we besloten af te wachten alvorens op pad te gaan. Het was een relatief vlakke etappe van 16 kilometer , dus we hadden wel even de tijd. Liever droog laat in de middag aankomen dan vroeg en kletsnat. We hadden de goede keuze gemaakt: het miezerde nog een heel klein beetje in het begin, maar al snel kwam er een zonnetje door waarmee het landschap er vrolijk en levendig uitzag. Veel vogels, boompjes, en meertje met een geweldige verrassing aan het einde. Hier lag de Moturau hut prachtig aan het Lake Manapouri met een groot strand. Toen we aankwamen zagen we al mensen in het water zwemmen. Na drie dagen door de bergen lopen zonder douche konden we niet wachten om erin te springen. Was het water dan niet koud? Nee, dat voelde zelfs heel prettig aan! De uitbundig schijnende zon hielp wel mee om eenmaal uit het water snel op te drogen.
De warden (hutwachter) was geweldig. Rachel heette ze en ze had lang in Londen gewoond. Z was artiest, waarbij ze met haar gitaar en eigen composities de theaters langs trok. Ze was teruggekeerd naar Nieuw Zeeland en wilde het stadsleven achter zich laten en besloot te gaan werken voor het DoC (Department of Conservation oftewel Ministerie van Natuur in Nieuw Zeeland). Elke warden heeft een praatje over de veiligheidsmaatregelen, de weersverwachting en de staat van het parcours. Zij maakte er op het grasveldje voor de hut een klein showtje van. Ze had liedjes over bekende en beruchte personen uit de directe omgeving geschreven. Over een vrouw van lichte zeden die zo’n anderhalf eeuw geleden de mijnwerkers vermaakte. Ook had ze een kleine quiz met als onderwerpen natuur en cultuur in Nieuw Zeeland. Heel vermakelijk en als uitsmijter genoot iedereen van de ondergaande zon op het fijne zandstrandje.
Eenmaal binnen was het tijdens het koken een gezellig geroezemoes en werd er veel gelachen. Zo werd de laatste avond op de track heel memorabel. De dag erna was er toch enig weemoed, helemaal aan het einde van de track. We hadden een makkelijk laatste dagje: kort vlak en droog. Op het moment dat we aangekomen waren bij de laatste kilometers van het traject langs dat langs de Wirau rivier voerde, realiseerden we ons dat dit (voorlopig?) onze laatste Great Walk in Nieuw Zeeland was geweest.
Drie maanden van geweldige Great Walks en machtige natuur. Elke Great Walk was anders geweest, allemaal ongelofelijk spectaculair en we vroegen ons hardop af of we ooit eens terug zouden keren om de resterende drie van de tien ook nog eens te lopen. De toekomst zal het leren….