Bromo vulkaan: de mooiste van allemaal

Na Malang als tussenstop aangedaan te hebben reisden we wederom per spoor verder naar Probolinggo. Een stadje zo groot als Almere. Ook deze plaats heeft een Nederlands koloniaal verleden en was in de VOC tijd tot aan de 19e eeuw het regionale centrum voor het raffineren en exporteren van suiker. Dit is tot op de dag van vandaag niet veranderd. Wij kwamen echter niet voor de suiker. Het stadje in namelijk de perfecte uitvalsbasis voor misschien wel Java's bekendste attractie: de Bromo vulkaan. We streken in de late namiddag neer in ons hotel en hadden een heel interessant gesprek met de eigenaar. Hij was Madoerees en gaf ons een prachtige les in de geschiedenis van Java en was één van de Indonesiërs die wij spraken die heel duidelijk een aantal positieve zaken wilde benadrukken van de Nederlandse aanwezigheid van weleer. Wij liepen er met een soort van koloniale schuld rond en hoorden dan ook aandachtig zijn relaas aan. Zo was hij positief over de aangelegde infrastructuur van wegen en spoorwegen, de solide bouw van huizen en het niveau van onderwijs wat de Nederlanders hadden meegebracht. Zaken waar ze nu nog steeds van profiteerden. Ook vertelde hij over de onderlinge slachtpartijen die zich zo nu en dan nog voordoen tussen Javanen, Madoerezen en Maleiers onderling met name in platelandregio's in Borneo en Sulawesi. Na zijn vertellingen zochten wij ons bed op om vroeg op te staan. De wekker ging om half drie en om drie uur zaten we samen met Anna ui de Fillipijnen in de taxi naar de Bromo vulkaan. We waren licht verrast toen om even voor 3'en de luidsprekers met het oproep tot gebed van de moskee ernaast hoorden. Jawel drie uur in de nacht en erdoorheen slapen lukt niet, de speakers zijn luid en de dichtheid van moskeeën enorm. Er is altijd wel één in een straal van 300 meter in elke stad of dorp waar je bent op Java. Op mij komt het toch wel wat intimiderend over. Mede gezien het feit dat het op Java niet blijft bij de oproep tot gebed. Ook het gebed zelf wordt integraal uitgezonden en dat duurt minimaal een half uur.

Afijn wij waren die ochtend vroeg onderweg naar de vulkaan en het beloofde een mooie zonsopkomst te worden gezien de fonkelende sterrenhemel die nacht. We reden omhoog de tegenovergelegen berg op om bij het uitzichtpunt aan te komen. Het was daarna nog een 10 minuten stijl omhoog lopen vanaf het punt waar geen auto's meer kunnen rijden. We sloegen nog wat aanbiedingen van muilezel transport af en installeerden ons om de zon te zien opkomen bij de vulkaan. Het was magisch: de tweelingvulkaan werd langzaam zichtbaar met het omringende bizarre maanlandschap. Af en toe zagen we een rookpluim na een eruptie omhoog komen. Ook de Semeru vulkaan even verderop liet kleine erupties zien (het Bromo Tengger Semeru-Arjuno biosphere reserve is erkend door UNESCO). De ligging en het (zon)licht maken het uitzicht op de Bromo vulkaan en de achterliggende vulkanen zo bijzonder.

Wij hadden mazzel dat het een prachtige onbewolkte ochtend was en schoten het ene plaatje na het andere tot het rolletje vol was.

Daarna gingen we per taxi terug naar het dorpje aan de voet van de berg en stapten over in een 4x4 Jeep. Deze bracht ons door het zanderige maanlandschap tot op 500 meter van de vulkaan. Het laatste stuk liepen we met Anna door het zand naar de voet van de vulkaan en klommen de trap omhoog tot de kraterrand.

Daar beleefden we iets wat we nog niet eerder op een vulkaan hadden meegemaakt: we keken recht in de enorm actieve kratermond met z'n prachtig gele zwavelafzettingen en een enorm gegrom kwam omhoog met het geluid zo hard als een startend passagiersvliegtuig (filmpje hier en hier).

Na een klein halfuur hielden we het voor gezien (beter niet te lang de zwaveldampen inademen) en daalden de vulkaan weer af om terug te keren naar ons hotel. We hadden een heel bijzondere ochtend beleefd en onze oren suisden nog na van het vulkaangeweld.

#Vulkanen #Natuur #UNESCO