Abel Tasman, populair in Nieuw-Zeeland
- Arjan
- 14 jan 2018
- 6 minuten om te lezen
Er zijn heel wat plekken in Nieuw-Zeeland vernoemd naar Abel Tasman, de ontdekkingsreiziger in dienst van de VOC, die als eerste Europeaan Nieuw-Zeeland aandeed in 1642.
Even een kleine opsomming van de vernoemingen in Nieuw-Zeeland:
Tasman Zee – de zee tussen ruwweg Australië en Nieuw-Zeeland
Tasman Gletsjer – de grootste gletsjer van Nieuw-Zeeland
Tasman Meer – gletsjermeer bij de Tasman Gletsjer
Tasman Rivier – rivier door de regio Canterbury
Tasman Berg – de twee na hoogste berg van Nieuw-Zeeland met 3497 meter
Tasmanbaai– de V-vormige baai in het noordelijkste puntje van het Zuidereiland
Tasman District – regio die wordt begrensd door Canterbury, West Coast Regio, Marlborough Regio en de stad Nelson.
Qua schoonheid (volgens ons) het mooiste gebied wat vernoemd is, is echter het Abel Tasman National Park. Het bevindt zich op het Zuidereiland en wel tussen de Golden Bay en de Tasmanbaai in.
Het park is gesticht in 1942 op de 300ste verjaardag van het eerste bezoek van Abel Tasman. Het had wat voeten in aarde om in het hoogseizoen ter plekke een drie daagse wandeling te boeken, maar gelukkig was er nog plaats in de water taxi en waren er ook nog een paar kampeerplekken vrij. We reserveerden de kampeerplekken en de taxi bij Abel Tasman Water Taxi in Marahau het dorpje dat dient als uitvalsbasis voor alle buitenactiviteiten van het park. We hadden nu een dag speling en dat kwam heel mooi uit want bij de buren Abel Tasman Kayaks konden we precies een 1 daagse kajak toer boeken voor de drie daagse wandeling aan. Het pakte qua weer geweldig uit. De kajakdag begon half bewolkt en met een best aangenaam temperatuur kwamen we aan bij Abel Tasman Kayaks, waar we heldere instructies ontvingen. We reden naar zee in een kar getrokken door een heuse trekker, waarmee we het brede strand op reden (het was eb). Met onze kajak ervaring in Alaska en San Juan kropen we soepel in onze kajak voor twee personen en peddelden recht door de kleine golfjes van Sandy Bay de open zee op noordwaarts naar het Abel Tasman Park. Het zee kajakken ging ons prima af onder bijna perfecte condities: weinig wind, bijna geen golven of stroming alleen de bewolking nam toe gedurende de dag. Helemaal geen ramp want onder de brandende zon zou het best afzien zijn. Het uitzicht op het park vanaf de zee is geweldig en we staken over naar Adele eiland om daar even uit te stappen.
Onderweg kom je langs prachtige stranden die gelegen zijn in mooie grote baaien. We peddelden langs de pelsrobben kolonie op de noordpunt van Adele eiland en staken weer over via de luwte van Watering Cove naar Pitt Head Lookout. Het was in de briefing duidelijk gemaakt dat na dit punt de stroming vrij onvoorspelbaar kon zijn en ook de wind stond nu pal op onze kajak. We keerden zoals geadviseerd hier om en hadden nu een lekker windje in de rug. Op dat moment begonnen ook onze magen te knorren. We stuurden onze kajak een strand op en de meegenomen lunch aten we zittend op een grote rots. Er waren weinig andere mensen te spotten. Hier en daar een wandelaar en onze kajakgroep was geheel uiteengevallen: ieder ging z’n eigen gang.
We begonnen na dik vier uur peddelen onze spieren te voelen en trokken nog een sprintje terug naar Sandy Bay. Het strand was nu een stuk korter, want het was inmiddels vloed en we trokken bij aankomst de kajak op het zand. Zo’n dagje op zee had ons enorm hongerig gemaakt. Terug op de camping wachten het lam en de groene asperges. Natuurlijk ontbrak de Pinot Noir niet, want die hadden we een paar dagen ervoor uit Marlborough meegenomen: New Zealand BBQ time!
Dat de omstandigheden ook totaal anders kunnen zijn op en rond Sandy Bay zagen we de volgende ochtend toen we begonnen met onze drie daagse wandeltocht. We zouden door de watertaxi afgezet worden op het strand bij Awaroa bay. We stapten in de water taxi op een trailer met een ander koppel. Zij gingen die dag zee kajakken. Aangekomen bij Sandy Bay werd de water taxi door de trekker de zee in gereden en in de verte zagen we al de enorm hoge golven. De bootbestuurder voer langzaam op het ondiepe gedeelte de golven tegemoet. Eenmaal bij de golven aangekomen steigerde de boot enorm op en neer en met af en toe een dot gas passeerden we redelijk soepel de branding. We zagen ook nog een zee kajak richting strand peddelen, waarbij de inzittenden maar nauwelijks konden voorkomen dat de kajak om sloeg. Het koppel bij ons in de boot keek wat bedrukt, maar de bestuurder stelde ze gerust door te vertellen dat op het strand waar ze zouden worden gedropt de zee rustiger was door ligging in een beschutte baai. Wij waren blij dat we de dag ervoor de kajaktrip hadden gedaan. Wij kwamen goed gemutst aan bij Awaroa bay en met opgerolde broekspijpen gingen we van boord het strand op.
Het regende inmiddels een klein beetje. We liepen meteen blootvoets door naar de Awaroa lodge waar we onze voeten schoon spoelden een kopje koffie dronken om daarna de wandelschoenen aan te trekken. Onze wandeltocht kon nu echt beginnen. Via steile en minder steile heuvels die langs de kust liepen zagen we veel afwisselende landschappen. We keken op stranden met prachtig egaal zand. Er waren stranden met heel veel rotsen erin. We passeerden prachtige lagunes en een aantal kleine watervallen. Onderweg kom je door het regenwoud en af en toe kom je op een punt waar je een weids uitzocht hebt over de Tasman Baai aan de ene kant en de bossen van het Abel Tasman Park aan de andere kant. En ongelofelijk mooie wandeling. Waarbij je per dag ongeveer 10 kilometer af legt. Je kunt stoppen bij bankjes boven op heuvels of je luncht bij een waterval of op een strand. Onderweg zijn er verschillende kampeerplekken waar ze shelters hebben. Die waren zeker de eerste helft van de drie dagen zeer welkom. Het regende af en toe behoorlijk hard waarna er weer een droge periode volgde. Aan het eind van dag 1 bereikten we einde middag onze overnachtingsplek: Bark Bay Campsite gelegen op en kleine landtong midden in een lagune. En prachtige plek. We besloten snel onze tent op te zetten omdat het toen nog lekker droog was. Een heel goed besluit want toen die eenmaal stond begon het met bakken uit de hemel te komen. Dit hield wel 21 uur aan. Het regende zo hard dat zand en dennenblaadjes hoog tegen de binnentent aan kletterden. Wij bleven al die tijd heerlijk in onze waterdichte tent liggen. Veel anders zat er niet op dan wachten tot het weer droog werd. We hadden de tijd omdat het maar 10km lopen per dag was, maar we merkten dat andere kampeerders hun tent in de stromende regen afbraken om daarna hun wandeltocht voort te zetten.
Op een gegeven moment stond onze tent en wij erin nog moederziel alleen op de camping. We waren met nog een viertal andere overgebleven gasten in de shelter aan het wachten op drogere tijden onderwijl genieten van een warm kopje koffie en wat energierepen. Het wachten werd beloond: om drie uur in de middag werd het droog en al snel kwam er een melkig zonnetje door. Wij gingen nu ook weer op pad en het werd zowaar nog lekker warm aan het einde van de dag.
We kwamen aan op een zowaar zonovergoten Anchorage Campsite. We zochten een leuk plekje voor onze tent en kletsen bij het kampvuur met een hele aardige familie uit Nieuw Zeeland. De laatste dag was perfect: we verlieten Anchorage Bay en klommen omhoog, waar we op de top van de heuvel genoten van het spectaculaire uitzicht op Adele eiland, waar we een paar dagen ervoor nog omheen hadden gepeddeld.
Nu werd het landschap richting Marahau wat uitgestrekter en opener. We hadden al wandelend en peddelend (en ondanks de plensbuien) een geweldige indruk gekregen van het park, dat heel divers is qua landschappen, rijk is aan kleine eilandjes en heuvels en een geweldig zeeleven kent. Daarbij is het ook nog eens heel makkelijk begaanbaar. We begrepen dat het de meest populaire vakantiebestemming is van de Nieuw-Zeelanders zelf.
Toch bijzonder dat zoiets groots en moois vernoemd is naar een Nederlandse ontdekkingsreiziger uit het kleine Groninger dorpje Lutjegast.
コメント