De pacifische kust

De Pacifische kust van California is volgens mij misschien wel de mooiste plek op aarde. Er is iets magisch aan de imposante rotsen, die grillig uit de oceaan steken. Het blauwgroen van de zee, de schuimend witte golven, de groene naaldbomen, het de zachtgele gras aan de kust, en de doorgaans verlaten stranden staan op mijn netvlies gebrand. De kust van Oregon had ik echter nog nooit gezien, dus mijn verwachtingen waren hoog gespannen. Helaas, toen we de kust wilden verkennen, was het zicht nogal belemmerd door de bosbranden. We besloten een dagje te wachten en hoopten dat het zou opklaren. De volgende dag was de wind kennelijk gedraaid, en hadden we een prachtig uitzicht over de kust.

We maakten een wandeling op het strand, en daarna in het natuurgebied van Coos Bay, om misschien een vogel te spotten. De route ging nu door de fameuze Redwood parken, waar enorme en eeuwenoude sequoia bomen staan. Sommige zijn ouder dan 1000 jaar, en dikker dan 100 meter in omtrek. Helaas speelde hier ook de rook ons parten, en dus we moesten helaas de ‘avenue of the giants’ overslaan.

We kwamen zo versneld aan bij de grens van California, waar de beroemde Highway 1 begint, die helemaal langs de kust naar het zuiden voert. Als een officieus begin van deze weg, kan je door een tunnel rijden, die uit een enorme sequoia boom gehakt is. Deze ‘drive-thru-tree’ is een toeristische trekpleister die we niet wilden missen. “Denk je dat onze auto er doorheen kan?” Vroegen we aan de man die de kaartjes a 5 dollar verkocht om door de boom te mogen rijden. Hij leek niet onder de indruk van de Baby Galactica. Er is een keer iemand doorheen gereden met een suburban, dus die auto van jullie lukt ook wel. Nou, dat zou dan wel. Aangekomen bij de boom zag die er niet heel ruim uit. Misschien moet jij even uitstappen, voor de foto, zei ik tegen Arjan. Zo gezegd zo gedaan, hij liep door de tunnel, waarbij hij moest bukken om z’n hoofd niet te stoten. Met de spiegels ingeklapt reed ik de boom in, terwijl Arjan klaar stond met het fototoestel. Een eitje, dacht ik, lukt makkelijk, tot ik bemerkte dat de boom steeds smaller toeliep. Centimeter voor centimeter kroop ik door de tunnel, terwijl Arjan aanwijzingen gaf. Naar links! Naar links! NEEEE NIET ZO VEEL!!! Naar rechts, naar rechts!!! In m’n achteruitkijkspiegel zag ik de auto’s achter me, die een stuk kleiner waren dan de onze, het gestuntel gadeslaan, om daarna te besluiten om via de by-pass langs de boom te rijden. De Baby zat ondertussen met z’n oortjes tegen de binnenkant van de boom geplakt, en ik besefte me dat ik misschien niet vooruit kon, maar ook niet meer achteruit. D’r op of d’r onder dus, voordat ik een aanval van claustrofobie zou krijgen. Ik hield m’n adem in, en gaf gas. Het piepte een beetje, terwijl de achteruitkijkspiegels tegen de boom schuurden, maar toen waren we los. Opgelucht kwam ik aan de andere kant uit, waar de andere chauffeurs onder de indruk applaudisseerden, en Arjan de verlossende foto maakte. Weer eentje voor het plakboek. (Naderhand eens opgezocht wat een Suburban eigenlijk is; die blijkt 22 centimeter smaller te zijn dan de Ford Explorer. Vandaar.)

Highway 1 heeft weinig bebouwing, behalve hier en daar wat schattige dorpjes. We stopten in Mendocino, een kunstenaarsenclave die wel wat weg heeft van Bergen, Noord-Holland. Behalve hipster-koffie en hipster-bier, kon je hier ook ingestraalde droom-vangers kopen, en je reiki-reflexologie-punten laten reinigen met een hoge-darm spoeling. Helaas hadden we daar geen tijd voor, dus bleef het bij de koffie. Het dorpje zag er wel vreemd bekend uit, wat misschien verklaard wordt doordat het jaren als decor gebruikt werd door de jaren 80 klassieker “Murder, She Wrote”. Het was hier, waar Jessica Lansbury haar gepoederde neus in allerlei stinkende zaakjes stak, en zo menige moord oploste. De serie vindt op teevee plaats in Maine, aan de Amerikaanse oostkust, maar aangezien Hollywood en alle TV producties aan de westkust plaats vinden, deden ze gewoon alsof. Een stuk makkelijker en goedkoper. En weer een illusie minder.

We hadden deze route langs highway 1 eerder gereden in 2013, maar dat was een korte vakantie met dure hotels. Nu hadden we een budget, en een tent. Het kostte al snel 60 dollar om een nachtje op het strand te kamperen (in tegenstelling tot 20 dollar voor een camping in een nationaal park). Gelukkig had onze camping-app ook een tip voor één van de weinige gratis kampeerplekken langs de kant van de weg. Die besloten we te proberen. Het was relatief schoon / niet al te vies, met een werkelijk grandioos uitzicht, dus we besloten te blijven. Het was maar voor een nachtje, wat kon er mis gaan?

Er waren niet zo heel veel andere mensen, maar de mensen die er stonden, waren een verzameling van allerlei soorten kampeerders. Er was zo’n achterlijk grote camper met uitschuifstukken en een joekel van een schotelantenne op z’n dak, maar ook een paar mensen die in hun Ford Escort sliepen. We waren de enige met een tentje. Alles was rustig toen we gingen slapen, maar net na middernacht werd ik wakker van geschreeuw. De buren in de Ford Escort bleken kacheltje lam, en maakten luidruchtig ruzie, of waren met hun radio aan het meezingen, dat was niet helemaal duidelijk. Met m’n oordoppen in viel het wel mee, maar Arjan deed geen oog dicht, vooral niet toen ook de andere buren begonnen. Deze mensen stonden dichterbij of schreeuwden harder, daar wil ik vanaf zijn, maar we konden letterlijk het drama volgen. Ook hier een man en een vrouw, die behoorlijk onder de invloed van het een of ander waren, en ook ruzie maakten. De vrouw was zo kwaad genoeg dat ze op het hoogtepunt van de ruzie in de auto sprong, de motor startte, en er met een noodgang vandoor ging. We hoopten dat ze niet tegen de Baby Galactica zou aanbotsen, of nog erger, ons zou overrijden in ons tentje. “STOP”, riep haar man haar paniekerig na, “je rijdt over Binkie heen! De deur is nog open! Binkie zit erin! Oh Nee! Binkie valt eruit!” We weten nog steeds niet of het om een kind, een hond, of hun dealer ging, maar hoorden in elk geval geen gejank of gehuil, dus besloten we het drama aan ons voorbij te laten gaan. Al met al was het een onrustige nacht, maar het grandioze uitzicht maakte veel goed. Op naar Oakland, en een douche.

#Tent #Strand #Natuur #Bergen