Last port of call - Anchorage

Nadat we de verjaardag van Crispian's nichtje Maggie hadden gevierd, hadden nog net één dag om alle jeugdherinneringen van Crispian in 1 grote tour-de-nostalgie te bekijken. Zo reden we langs het huis waar hij vroeger woonde, het huis waar z’n oma vroeger woonde, en z'n lagere school. We maakten overal ongegeneerd foto’s, terwijl Crispian hoopte dat de locals niet met een geweer achter ons aan zouden komen. Het blijft Alaska, weet je.

Anchorage is een enorm uitgestrekte stad, dus als je een hoog punt vindt kan je mijlen ver over de stad kijken, en nog het eind niet zien - ook al wonen er maar 300.00 mensen (wat trouwens bijna de helft is van heel Alaska). Het is omgeven door bergen, dus zelfs als je in de file voor het stoplicht staat, heb je een prachtig uitzicht.

Anchorage is ook de basis van de grootste water-vliegtuigen-luchthaven ter wereld; Lake Hood Seaplane base ziet dagelijks ongeveer 200 vluchten langskomen. We zagen watervliegtuigen landen en vertrekken, en we leerden hoe je je watervliegtuig over land vervoert: met een halve pick-up truck. Natuurlijk.

We hadden nog net tijd om langs Earthquake Park te rijden. Hier zie je de sporen van de (op 1 na) zwaarste aardbeving ooit gemeten, die in 1964 met een kracht van 9,2 op de schaal van Richter, de kustlijn van Alaska voorgoed veranderde. In Anchorage schoof een hele buurt de vernieling in. In Earthquake park zie je nog de afgrond die daardoor ontstond. Maar de schade in de stad was nog mild in vergelijking met de gevolgen van de tsunami’s die op de aardbeving volgden, die tot aan California golven veroorzaakte. Sommige dorpen werden compleet weggevaagd. In totaal kwamen 139 mensen om het leven.

Om de city tour goed af te sluiten, volgde nog een rooftop bar, waar we met onze jasjes aan een biertje dronken.

Maar de kou deerde ons niet meer. Ondanks de frisse temperaturen, ook in de zomer, begrepen we heel goed waarom mensen hier wilden wonen. OK, het is afgelegen, de zomers zijn kort en fris, in de winter zie je de zon nauwelijks, je kunt niet zomaar ergens heen rijden, en er zijn best veel ‘ga van m’n land af’ en ‘don’t tread on me’ types, maar als je je daardoor laat verjagen ben je op z’n best kortzichtig, en op z’n minst gewoon een watje. Want Alaska heeft nogal wat troeven in de aanbieding. Er is een enorme hoeveelheid ruig natuurschoon. De zee zit zo vol met leven, dat je altijd wel iets ziet zwemmen of springen. Er wonen 750.000 mensen, die bijna allemaal KIEZEN om hier te wonen. Met de hertenjacht in de winter en de zalmvisserij in de zomer, zijn veel mensen hier praktisch zelfvoorzienend. Alaskanen zijn trots op het leven dat ze voor zichzelf hebben gemaakt. Ze zeuren niet over het weer, ze gebruiken geen paraplu als het regent, en ze klagen al helemaal niet over de kou. (Alaska Airlines heeft wel een heel aantrekkelijk geprijsde lijnvlucht naar Honolulu, die in de winter zeer populair is. Ze zijn stoer, maar niet van steen hè). Ze zijn gastvrij en vinden het leuk dat je hun staat komt bezoeken, maar… vertel ze niet hoe ze hun leven moeten leiden, of hoe ze zich moeten gedragen - ze zijn gezond koppig, en prettig eigenwijs.

Wij vonden het een groot genoegen, en een nog grotere eer, om meer dan 2 weken deel te zijn van de familie, in The Big Wow - Alaska.

#Cityvibes #Cultuur