Arenal, en beetje uitgedoofd
- Arjan
- 30 apr 2017
- 4 minuten om te lezen
De route vanaf Monteverde naar Arenal die leidt via het meer is wonderschoon. Uiteraard moet het weer wat meewerken, zodat je een goed zicht hebt op de prachtige weiden tussen de bergen. Het doet wat Zwitsers aan: grazende koeien in sappig groene weiden met hier en daar een schuur, een bergbeekje, een melkwagen. Na twee uur kom je aan bij het meer en moeten alle koffers en rugzakken naar een boot gedragen worden.
De boottocht duurt een kleine drie kwartier en je vaart over het oude Arenal dorp wat onder water is verdwenen. Het meer is namelijk kunstmatig en is in de jaren zeventig aangelegd: een enorm hydro-elektriciteitsplan. Er is geen moeite gedaan om het oude dorp wat in het dal lag af te breken. Het is ondergelopen en er zijn nu zelfs mogelijkheden om te duiken in het oude dorp. Het zicht werd richting vulkaan Arenal slechter en slechter. We vernamen dat dit kwam omdat de vulkaan Chato gelegen naast Arenal zeer recent actief was geworden en permanent rook en gassen uitstoot. Vulkaan Arenal zelf is in 2010 inactief geworden. Na de boottocht was het nog een half uurtje naar het stadje La Fortuna aan de voet van Arenal. Bekend vanwege de thermale baden. Ons hostel bleek prima toegerust. Een fijn zwembad, een prima keuken en goede bedden.
Het hostel kende nog een broertje en zusje, waarbij een zelfs een heuse poolbar kende: een zwembad met barkrukken direct grenzend aan de bar. Zo kon je na het zwemmen lekker in het water blijven en genieten van het bestelde drankje. Naast de thermische baden kent Arenal/La Fortuna een aantal wandelroutes. Een pittige die over vulkaan Chato loopt en die zeer glad en steil is. Gezien het feit dat het regenseizoen was aangebroken en er elke dag wel aantal stevige buien vielen leek ons deze wandeling op dat moment niet geschikt. De andere wandelroutes waren gelegen aan de andere kant van de vulkaan, daar waar in 1968 tijdens de laatste grote eruptie de verwoestende lavastromen hadden gevloeid. Tot 2010 is de vulkaan actief geweest met permanente uitstoot van rook en gas met kleinere lavastroompjes. Deze routes zijn relatief kort en reiken tot aan de gestolde lava met een mooi uitzicht op de vulkaan. Wij hebben de route nabij het observatorium gelopen. De keuze was een taxirit van 30 dollar of de bus voor 2 dollar. Of liften natuurlijk. We kozen voor de bus. Die ging 1 keer in de ochtend en 1 keer in de middag. Aangezien het regende in de ochtend besloten we de bus in de middag te pakken. Na een korte wandeling van de bushalte naar de start van de wandelroute kwamen we bij de toegangspoort aan.
De entree bleek 15 dollar pp te bedragen. Een belachelijk bedrag voor een 5 km lang pad. Er was geen restaurantje, er waren geen afvalbakken op de route. Er was niks wat de hoge entreeprijs kon verantwoorden. We gingen toch maar naar binnen. Het eerste en grootste deel van het pad is langs enorm hoog eentonig riet. Geen uitzicht op de vulkaan, dat is pas de laatste kilometer. Na het riet verandert het landschap in weelderig nevelwoud. Je klimt dan via een trap op een heuvel. Deze bewuste heuvel is het restant van de lavastroom van 1968 die is gestold en bestaat uit zwarte basaltrotsen. Dan is het kort lopen tot de voet van de vulkaan, waar je een prachtig uitzicht wacht.
We hadden precies tien seconden een geweldig uitzicht op de hele vulkaan zonder dat er een wolkenlaag over hing. Daarna ging het snel: een dikke zwarte regenlucht kwam eraan en de lichtflitsen volgden elkaar snel op. We gingen in versnelde pas terug, maar de plensbui was onafwendbaar. Gelukkig hadden we onze regenponcho's bij ons. In drie kwartier in en uit het park. De zon was ondertussen alweer gaan schijnen en we kregen een lift terug achter in een pick-up truck. Leuk! Onderweg kregen we nog twee korte plensbuien op onze kop, maar met de rijwind waren we ook zo weer droog. De warmwaterbronnen, waar we op de weg terug langs reden, hoefden voor ons niet zo nodig. Warm water in een warm klimaat heeft niet echt toegevoegde waarde. Een koel zwembad is veel beter. Al met al hadden we toen even genoeg van het prijspeil van de toeristische attracties van Costa Rica. Na een laatste avondje Dark & Stormies met de Commonwealth (2 Aussies, een Brit en een Canadees) en een bezoek aan een tikkeltje sfeerloze bar zijn we de volgende ochtend vroeg naar Nicaragua vertrokken. De indruk van Arenal: een beetje uitgedoofd. Sinds 2010 is de vulkaan inactief geworden. Geen lavastromen meer, geen erupties zodat de fascinerende beelden van een vulkaan met een enorm spectaculaire rode gloed (in de nacht) niet meer zijn. Rest alleen de thermische baden met de te dure wandel- en fietsroutes. Een beetje mager maar net genoeg om de nodige toeristen te blijven trekken. Het is voor het stadje hopen op het weer actief worden van de vulkaan. Maar ook niet weer te actief, zoals in 1968 (geschiedenis hier) …