Boquete: Pajaros en Pensionados
- Arjan
- 10 apr 2017
- 3 minuten om te lezen
Na twee weken bij onze vriend Ricardo in Panama Stad gelogeerd te hebben werd het tijd om onze reis voort te zetten. Ricardo wilde nog graag een weekend extra met ons op stap naar Boquete, maar zijn drukke baan liet een lang weekend niet toe. Helaas dus zonder Ricardo verder naar Boquete. Op 7 april namen we op het busstation van Panama City afscheid. We namen de bus naar de tweede stad van Panama: David. In een keer naar Boquete was net te ver. De stad David is weinig enerverend en 1 nacht meer dan voldoende voor de overstap. Het hostel in David had een coati/neusbeer als huisdier. Zo een die heel graag krabjes krijgt.
Op dik 500 kilometer van Panama stad op 1500 meter hoogte lag ons reisdoel. De eerste indruk was een stadje met veel gepensioneerde mensen. Boquete staat hoog in de lijst van pensionado-organisaties van de USA. Waarom? Klimaat en activiteiten? Ja dat ook maar dit geeft de doorslag: Panama’s Pensionado Programma bied een visum dat levenslang geldig is voor gepensioneerden. Het visum is goedkoop zonder gedoe en er is geen minimum leeftijd. Pensionado's krijgen kortingen: 50 procent op uitgaan/cultuur evenementen, 30-50 procent op hotels, 25-30 procent op transport, 25 procent op restaurants, 25 procent op elektriciteit en water en 15 procent op ziekenhuisbezoek en privé klinieken. Ook de belastingen zijn extreem laag en geld dat in het buitenland is verdiend wordt zelfs helemaal niet belast. Bij het aankopen van een huis kun je voor een aantal jaar verschoond blijven van belasting. Panama zet de deur dus wagenwijd open. Zo zie je dus in Boquete vele grote pick-up trucks uit de USA rondrijden en op terrassen en in winkels en restaurants overheerst de haarkleur grijs. Nog nooit hebben we een stadje gezien dat volledig is overgenomen door ex-pats (uit de USA). Er is een eigen bierbrouwerij met bijbehorende bar met een geweldig aanbod aan speciaal bieren en regelmatig life R'nR muziek. Ook veel hamburgers en friet natuurlijk. Goed onderhouden infrastructuur. Dat ook. Maar waarvoor wij gekomen waren: de wonderschone natuur en de magische quetzal. We hebben twee wandelingen gemaakt: de "Pipeline Road" en de "Sendero de Quetzales". De eerstgenoemde was een kleine wandeling met aan het einde een watervalletje. Het was prachtig weer, dus perfecte vogelspot mogelijkheden. De eerste kleurrijke tanagers werden al snel gespot.
Even verder kwamen we drie gepensioneerde dames tegen die recent de vogelspot hobby hadden opgepakt. De telelenzen die ze bij zich droegen waren al van professionele grootte (type: joekels). Echter hun vogelspotkunsten waren wat discutabel. Ze gaven halverwege het pad op en keerden terug : ze hadden geen vertrouwen meer in het zien van een quetzal. We liepen maar gewoon verder en zowaar na een minuut zagen we een quetzal paartje op nog geen drie meter van ons vandaan.
Wat een ongelooflijk prachtige, magische vogel. Het is geen wonder dat de Maya's deze vogel (samen met de geelvleugelara) mythische eigenschappen toedichten. Even later zagen we nog meer quetzals, de dag kon dus niet meer stuk.
De volgende ochtend gingen we voor de "Sendero de Quetzales". Een lange wandeling in en door nevelwoud.
Ook hier veel vogels en prachtige uitzichten. Op het laatste stukje terug ging het regenen, wat op een gegeven moment een prachtige regenboog opleverde. Een mooie afsluiting van de fijne wandeling.
De ochtend erna zouden we doorreizen naar Costa Rica, toen we bericht kregen dat oma Van der Werf in zeer slechte gezondheid verkeerde. We besloten om terug te keren naar David om in de gelegenheid te zijn om eventueel terug te keren naar het vliegveld van Panama Stad. De dag erop vernamen we dat oma inmiddels was overleden. We besloten om tijdelijk onze reis te onderbreken en terug te keren naar Nederland om afscheid te kunnen nemen van oma samen met de familie.