Panamania

Er zijn maar weinig treinen in Latijns Amerika, dus wij zagen onze kans schoon en boemelden het traject Colon - Panama City. De meeste passagiers hielden zich bezig met kaarten en bier drinken, waar we ons voor de verandering eens niet aan waagden. De trein rijdt namelijk bijna helemaal langs het Panama Kanaal, wat bijzondere uitzichten opleverde; natuurschoon en meren, met ineens zo'n joekel van een containerschip aan de horizon. Dat vonden wij nogal een troefkaart.

Bij aankomst in Panama City werden we opgewacht door Ricardo, die ons een paar maanden geleden nog in Amsterdam had bezocht. We waren zo blij als een kind dat hij ons ophaalde in een échte auto, een dikke 4wheel met heel veel ruimte, mooi en schoon en nieuw. "Het is maar een huurauto", verontschuldigde Ricardo zich, "Ik heb vorige week een klein ongelukje gehad met mijn eigen auto. Dit is echt een stapje terug". Wij vonden het al geweldig dat we de auto niet hoefden te delen met zweterige boeren en kippen. Ricardo bleek een voortreffelijke, gastvrije en super-sympathieke gastheer, die met graagte zijn auto, koelkast en VIP appartement op de 22e verdiep met ons deelde. In het weekend maakte hij ontbijt voor ons, en nam hij ons mee naar de hipste rooftop-bars, de hotste restaurants, en een heus jazz festival in de openlucht. We wandelden we in de charmante oude binnenstad, die een beetje leek op Cartagena, maar dan zonder koetsjes en bierfietsen. Niet zo gepolijst, rauwe gebouwen tussendoor, en misschien juist daardoor: veel meer charme. Bovendien heeft Panama City een forse financiële sector, en natuurlijk het kanaal, waardoor de stad wat echter voelt dan het Disney-achtige Cartagena.

Direct de eerste dag na aankomst in Panama City - we hadden nog zeebenen van de Mintaka - bezochten we het Panama Kanaal. Natuurlijk hadden we wel eens een sluis gezien, maar dit was toch wel een indrukwekkend staaltje techniek. Ook het verhaal achter het kanaal is boeiend, dus hier toch even een kort historisch intermezzo:

Rond 1880 begonnen de Fransen, onder leiding van Ferdinand Lesseps, aan het graven van het ruim 80 meter lange Panama kanaal. Lesseps had ook al het Suez-kanaal gegraven, dus hij dacht te weten hoe het moest. Niet dus. Het Suez-kanaal is behoorlijk recht-toe-recht-aan, maar het Panama kanaal heeft sluizen. Die stonden niet in het plan van Lesseps, dus ze begonnen gewoon met graven. Al snel merkten ze dat het terrein hier helemaal niet geschikt voor was. De kades waren instabiel, ze hadden aan de lopende band aardverschuivingen, instortingen en modderstromen. Bovendien vielen de werklui en masse ten prooi aan gele koorts en malaria. Na 10 jaar, verschillende faillissementen, 20.000 doden en 60 miljoen kubieke meter grond, waren ze nog geen steek verder. Het werk kwam stil te liggen, tot Panama zich in 1903 onafhankelijk verklaarde van Colombia (met militaire ondersteuning van de USA), en 15 dagen later een contract tekende met de USA voor het afmaken van het kanaal. De Amerikanen klaarden de klus in 10 jaar, met sluizen die nog steeds in gebruik zijn. To seal the deal, werd 8 kilometer aan weerszijden van het kanaal tot Amerikaans grondgebied verklaard. Het zou Panama meer dan 30 jaar van bloed, zweet en tranen kosten, om op 31 december 1999 zeggenschap over het kanaal te krijgen. Direct deden ze een enorme - en noodzakelijke - investering, om het kanaal te geschikt te maken voor grotere boten. In 2016, wederom na een bouwproject van 10 jaar, ging het nieuwe kanaal open.

Vraag: Hebben zou nou echt een heel kanaal ernaast gegraven? 80 kilometer hopsakee?

Antwoord: Nee. Het leeuwendeel van het kanaal is groot genoeg voor alle boten, de beperking zit in de sluizen. Het nieuwe kanaal, is dus eigenlijk een set van nieuwe, bredere sluizen.

Op onze foto's kan je goed zien hoe de sluizen werken; in totaal zijn er 3 sluizen om het waterniveau te regelen, elk met dubbele deuren. Hier zie je de Miraflores sluizen, dat is dus maar 1 van de 3. Op de voorgrond het 'oude' kanaal, dat eigenlijk bestaat uit twee kanalen naast elkaar. Je zien een grote zwarte boot, met aan weerszijden een klein grijs treintje op de kade, dat de boot door de sluizen sleept.

Daarnaast zie je een aantal kleinere 'Pilotes', duw- en sleep bootjes die de navigatie overnemen van de kapiteins van de grote boten, terwijl ze door het 80 kilometer lange kanaal gaan. Helemaal in de achtergrond zie je op sommige foto's een oranje boot. Die gaat door de nieuwe, bredere sluizen, maar die zijn helaas niet toegankelijk voor bezoekers.

Keer op keer verzekerde Ricardo ons, dat we zo lang konden blijven als we wilden, en daar hoefde hij niet heel hard op aan te dringen. We waren zijn appartement niet uit te sláán. Arjan had een website gevonden waarop hij precies kon zien welke schepen langs het balkon naar het kanaal voeren. Af en toe kwam er zelfs een bijzondere vogel langs. Ik zag mijn kans schoon en maakte (bijna...) elke dag gebruik van de Gym met WOW uitzicht (o.a. scholen vliegende vissen, filmpje hier), en mijn belangrijkste dilemma van de dag was of ik zou zwemmen in het zwembad op de 8e, of de 52e verdieping. We waren helemaal ondergedompeld in Panamania.

#UNESCO #Cultuur #Cityvibes #Festival