Nazca geogliefen, mystieke lijnen in het zand
- Arjan
- 14 dec 2016
- 2 minuten om te lezen
Gaan we het doen of gaan we het niet doen? Dat was de vraag toen we de geogliefen van Nazca wilden gaan bekijken. Nazca is een mysterieus dorpje in het zuiden van Peru en light in een van de meest droge gebieden ter wereld: er valt slecht 4 mm regen gemiddeld per jaar. Tussen 200 voor en 900 na Christus was dit het domein van de Nazca-indianen, en zij hebben een bijzondere erfenis nagelaten: een indrukwekkend lijnenspel in het zand en rotsen van de woestijn genaamd de Nazcalijnen. De duizenden lijnen vormen allerlei figuren en zijn al die jaren bewaard gebleven. Er is eigenlijk maar een manier om deze lijnen goed te kunnen zien: vanuit de lucht. Je kunt drie van de geogliefen vanaf een platform zien, maar dat is half werk. We stapten dus op 14 december om 16:00 in een 6 persoons Cessna en stegen op met werkelijk prachtig (heet, want in woestijn!) weer. De reis van Lima naar de piepkleine luchthaven van Nazca verliep gesmeerd en de airportpickup bracht ons snel naar het vertrekhalletje. De procedures zijn hetzelfde als bij een "reguliere" lijnvlucht. Inchecken, door de douane, bagagescan, bodyscan en dan in de wachtruimte plaatsnemen. Dat alles over een afstand van 20 meter. Heel grappig om mee te maken. Dan naar buiten om kennis te maken met de piloot en co-piloot samen met de drie andere passagiers. De co-piloot gaf de veiligheidsinstructies en vertelde welke geogliefen we zouden gaan bekijken. Hij legde uit hoe we hier precies overheen zouden vliegen qua vliegbewegingen en waar we dan op moesten letten qua orientatie (net beneden de vliegtuigvleugels). Iedereen werd op gewicht verspreid en zo zat ik achter Andrea in het sportvliegtuigje. Gelukkig waren de raampjes open tot vlak voor vertrek en tijdens het taxien naar de startbaan. Raampjes dicht, gashendel open en binnen no-time en met veel kabaal hingen we in de lucht. Het uitzicht was adembenemend en met scherpe bochten vlogen we over de mystieke lijnen in het zand, waarbij de co-piloot aangaf waar moesten kijken.
Een geweldige ervaring! Naast de geogliefen zagen we ook de hoogste zandduin van de wereld: Cerro Blanco. Deze berg ligt op 14 kilometer van Nazca en is de allerhoogste zandduin ter wereld: deze indrukwekkende berg zand meet 1176 meter van top tot teen. Vlak voor de landing vlogen we over enkele ondergrondse aquaducten. De aquaducten werden meer dan 1000 jaar geleden gebouwd, maar zijn vandaag de dag nog steeds door lokale boeren in gebruik voor het bewateren van de droge vlaktes. De spiraalvormige bouwwerken zijn gemaakt van losse stenen, en ondanks hun leeftijd perfect bewaard gebleven. We konden ze vanuit de lucht heel mooi zien liggen. De landing verliep vlekkeloos en enorm zwetend en met zeebenen (luchtbenen?) stapten we na een uurtje weer uit. Toch een klein beetje luchtziek stonden we bij te komen en ook na te genieten van deze bijzondere vlucht.
Wat ontbrak tijdens de vlucht was de informatie over de historie van deze geogliefen, maar dat kun je hier allemaal lezen.